عرفان و تصوف

بــــــاده تحــقــــــیــــــق                                                                                          

بگیر پیاله که تا وارهــــــــی ز درد فـــــــریق

که نیست تـفرقه راه نجات بفکر دقــــــــــیق                                     

سجاده بر رخــــم از اب دیده رنگـــین شـــــــد

به تاب وتب ز دلـــــم شد روان خون رقـــــــیق

جهــــان و کار جهـــان نیست  جزخجالت و غم

اگر زخالق یکتا نباشـــــدت تــــــو فـیــــــــــق

به عشق کوش و صبوری نما به درد و غمش

درین مسیر گرفتم به صـــابری تــــــــصــــدیق

اگر ز رنگ تعــــلق رهــــانـــــــــدم بــــــــاری

نجات یابم من اندم ز قاطـــــــــعان طـــــــریق

هزار بار خــــطا کرده ام ولـــــــی شـــــــــادم

ز عـــــــــــفو دوست شدم کامران ببزم رفیق

رهاند ز غفلـــــــــتم ان یار با وفای" حبیب"

نیم نگاه

بــــــــــــــاز رقص کاکل مهرو مرا دیوانه کرد

مــــــــــــرغ دل را بسته زنجیر آن زولانه کرد

بــــــــــــاز مهتاب رخ آن دلستان در جلوه شد

حـــــــال زارم را ز خویش وز جهان بیگانه کرد

باز آهنـــــــــگ محبت را بگوشـــــــم سر نمود

چــــــون گــــــــــدا را باریاب منزل شاهانه کرد

باز گـــــــــشتم عاشق چشمان شوخ می پرست

ســـــــــــحر بابل را به عالم یکقلم افسانه کرد

بـــــــاز گــــــــــرد شمع رخسار صفای دلفریب

رگـــــــــــــــرگم را پرکشان تر از پر پروانه کرد

بــــــــــاز با نـــــــــیم نــــــگاه دلفریب پر خمـــار

عـــــالمی را چون" حبیبش" بیخودومستانه کرد

مرغ بسمل

باز چــــــشم شــوخ یــــار هنگامه برپا کرده است

این دل بــیتاب را از خـــــانه بیـــجا کـــرده است

فتــــنــه هـــــا زاید نــــگاه مست و مخمور غزال

زآنکه آن حـــــالم خراب در دین ودنیا کرده است

طــــره پیــــچ وخــــمش افــــتاده دایــــم در کمین

همـــــچو من صد رند را زولانه در پا کرده است

گشته ام چـــــون مرغ بسمل زیر تیغ جان برقص

خــوف از چــــشمی که آن قــتلم تماشا کرده است

ناصـــــــحا پــــندم مـــده کــز دور گردون فارغم

شــــیخ و زاهــــــد همچنان با ما مدارا کرده است

ای "حبیبا" غم نغمه ات از شهر خون گوید سخن

قـصه کوتاه کن که عـــالم را به غـوغا کرده است

ساقی                                                      

دلــــــــــــم را تا غم مهرو گرفته

ز روی شـــــــــادمانی رو گرفته

                                         روم در حــــلقه رندان سرمست

                                         که با ســـــاقی دل من خو گرفته

بده ســـــــاغر مرا از نرگسستان

خـــــــیالم را قــــــــد دلجو گرفته

                                         هدف کرده است با مژگان مرا او

                                         که تیر را آن کــــمان ابرو گرفته

چه گویم از غــــــزال و چاه بابل

دو چشمانــــــــش ره جادو گرفته

                                         حـــــــریر ابر حجاب آفتاب است

                                         رخ اش را حـــــــلقه گیسو گرفته

حــبیبا زینـــت روی نــــــــــگارین                                                                               

طــــــــــراوت از رخ مــینو گرفته